Bielactwo (albinizm)

Zazwyczaj objawy rzadkich chorób mogą pozostawać niewidoczne, inaczej jest jednak w przypadku bielactwa. Zapadalność na nie jest niewielka, aczkolwiek w niektórych kręgach kulturowych chorzy traktowani są, albo jako wyrzutki społeczeństwa, albo osoby obdarzone czymś więcej, niż inni przez bóstwo. Niezależnie od wszystkich przekonań, bielactwo nadal pozostaje chorobą.

Czym jest bielactwo?

Istnieją dwa rozróżnione obecnie przez medycynę i naukę rodzaje bielactwa: wrodzone oraz nabyte. Jak można się spodziewać, bielactwo wrodzone objawia się u dziecka w trakcie porodu. Dziecko rodzi się z jaśniejszym odcieniem skóry niż rodzice. W przypadku bielactwa nabytego, choroba postępuje wraz z wiekiem, często objawiając się dopiero po kilku, albo kilkunastu latach życia chorego.

Bielactwo zwane albinizmem bezpośrednio spowodowane jest przez brak melatoniny, który wynika z zamierania komórek zwanych melanocytami, odpowiedzialnych za produkcję barwnika skóry i włosów.

 Jest to choroba przewlekła, której nie da się wyleczyć, a jej przechodzenie jest w dużej mierze zależne po prostu od stanu danego pacjenta. Dziś uważa się, że bielactwo powodowane jest przez jednoczesne wystąpienie trzech czynników: genetycznego, autoimmunologicznego oraz środowiskowego. Nieznane są jednak sposoby zapobiegania tej chorobie, co wskazuje na to, że naukowcy nie wiedzą o niej jeszcze wszystkiego. Obecnie na całym świecie choruje nawet do 2% ludzkości, aczkolwiek liczba ta może być wyższa ze względu na brak regularnych badań w krajach trzeciego świata.

Zobacz jakie istnieją objawy bielactwa

Objawy bielactwa

Nie ma chyba drugiej choroby, która w tak manifestujący sposób pokazywałaby swoje objawy. W przypadku bielactwa wrodzonego, dziecko rodzi się z białą skórą, która może mieć niewielkie, ciemniejsze fragmenty, zwykle zanikające wraz z wiekiem dziecka. Bielactwo nabyte postępuje w trakcie życia chorego, ale niekoniecznie jest zauważalne po jego narodzeniu – czasami pierwsze objawy pojawiają się np. po poważnej, długiej chorobie, gdy organizm jest osłabiony.
Zazwyczaj plamy dotykają najpierw niewielkich przestrzeni, często obejmując twarz i kończyny, zwłaszcza górne. Z czasem białe plamy rozprzestrzeniają się po całym ciele, co szczególnie widoczne jest u osób o naturalnie ciemniejszej karnacji.

Bielactwo samo w sobie nie jest bolesne, a większość odczuwanego dyskomfortu wynika z przekonania o własnej odmienności oraz wstydu, który powodowany jest przebarwiającą się skórą.

Leczenie bielactwa

Nie istnieje żadna  metoda leczenia bielactwa, która uchodziłaby za zupełnie skuteczną i cofała objawy choroby czy zapobiegała jej dalszemu rozwojowi. Zazwyczaj ewentualne leczenie przebiega w zakresie wsparcia psychologicznego zapewnianego choremu, zwłaszcza jeśli choroba weszła w dalsze stadia.
W przypadku, gdy bielactwo jest wykryte stosunkowo wcześnie, można mówić o metodach zwalniania jego rozwoju. Najnowocześniejsze są terapie sterydowe, które stosuje się przez całe życie chorego. Innym sposobem jest autoprzeszczep, na który jednak rzadko kto się obecnie decyduje. Dość niegroźna, a stosunkowo skuteczna przy niewielkich zmianach jest terapia naświetlania specjalnymi lampami, połączona z podawaniem odpowiednich leków, zwiększających światłoczułość. Istotne jest, aby chory nie pozostawał w odosobnieniu oraz nie wystawiał białych plam na słońce. Nie wolno w trakcie choroby zażywać kąpieli słonecznych, a skórę trzeba chronić wysokimi filtrami, nawet przy niewielkim słońcu.

Bibliografia

1. Misterska M., Szulczyńska-Gabor J., Żaba R., Etiopatogeneza, obraz kliniczny i leczenie bielactwa, Postępy Dermatologii i Alergologii, 2009
2. Drukała J., Bobis-Wozowicz S., Żabińska-Płazak E., Wojas-Pelc A., Molekularne podłoże zaburzeń pigmentacji w chorobach skóry, Przegląd Lekarski, 2009
3. Rassner G., Bielactwo, w: Dermatologia. Podręcznik i atlas, Urban&Partner, Wrocław 1994